အိမ္ေျပးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ

စိတ္ကူးထဲက ကမၻာေလာကႀကီး
အေမ႔အိမ္ထက္ ရာသီဥတုသာယာမယ္ထင္လို႔
ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာလိုက္တာ
ဆယ္မိုးဆယ္ေႏြ..
တစ္ေန႔မွ ေနမသာခဲ႔ပါဘူးအေမရယ္

ၿမိဳ႕ကေလးက က်ဥ္းတယ္
အေမ႔အိမ္က စုတ္တယ္
ညီမေလးက ႏုငယ္ႏြမ္းနယ္
ေဟာဒီေကာင္ အေမ႔သားကေတာ႔
စာေတြေပေတြ အထပ္ထပ္ဖတ္ၿပီး
ဘ၀အေပၚ အခ်ိန္႐ွိသေ႐ြ႕ ႐ူးႏွမ္းေနမိတာေပါ႔

ကၽြန္ေတာ္က
အေမ႔ရင္ေငြ႔မွာပဲ ႐ိုး႐ိုးေအးေအးကေလး
ခိုလံႈခ်င္တာအေမရဲ႕
အေမမ႐ွိတဲ႔ အရပ္ေဒသေတြမွာ
ဘယ္ေတာ႔မွ လ ထြက္ေလ႔မ႐ွိဘူးဆိုတာ
အခု..ကၽြန္ေတာ္သိတတ္ခဲ႔ပါၿပီ

အသိပညာ အတတ္ပညာ
ဘ၀အာမခံခ်က္ အဆင့္အတန္း
စား၀တ္ေနမႈဆိုတဲ႔ အေရးႀကီး ၃ ပါး
အဲဒီေမာင္းႏွင္အားေတြနဲ႔အတူ
ပိုေကာင္းလာေအာင္ ငါဖန္တီးႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတဲ႔
ႏွင္တံတစ္ေခ်ာင္းက
ကၽြန္ေတာ္႔ကို
ေလာကစားက်က္ႀကီးထဲ လႊတ္ေက်ာင္းထားတာ
ၾကာလွေပါ႔ အေမရယ္

အေမက
ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆိုရင္လည္း
ဟုတ္ပါတယ္အေမ
အေမနဲ႔ ျငင္းခံုခဲ႔ရတဲ႔ ညေနခင္းေတြမွာ
ေတးသီခ်င္းေတြ အဆုပ္လိုက္ပြင့္ပါပေကာလို႔
အခု..ကၽြန္ေတာ္ခံစားတတ္ခဲ႔ပါၿပီ

အေမက တအားစိတ္႐ွည္တယ္
ဘယ္ေလာက္ပဲ အၾကာႀကီး ျငင္းခံုေနရပါေစ
ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚ
တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ ေဒါသမထြက္ခဲ႔ဘူးေနာ္
အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ အခ်က္အလက္နဲ႔ျပန္႐ွင္းျပလို႔
အေမ႐ံႈးသြားၿပီဆိုရင္..
လမ္းထိပ္က သမိစ္ဆိုင္မွာ
ကၽြန္ေတာ္႔ကို မုန္႔ဟင္းခါးေတြ တ၀ႀကီး၀ယ္ေကၽြးျပန္ေရာ
ႏိုင္တဲ႔သူအေပၚ ရန္မမူရဘူး
ဂုဏ္ျပဳရမယ္လို႔မ်ား အသံတိတ္သင္ၾကားေပးခဲ႔တာလားအေမရယ္
ဒီသင္ခန္းစာကိုေတာ႔
ထြန္ေရးနက္တဲ႔အထိ
ကၽြန္ေတာ္ေၾကညက္ျပႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္ အေမ
ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ႀကီးမွရယ္လို႔မဟုတ္ပါဘူး
ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ႔ရာ ဘ၀လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ငယ္သူတစ္ခ်ိဳ႕အေပၚမွာေတာင္
မုန္႔ဟင္းခါးေတြ ၀ယ္ေကၽြးခဲ႔ဖူးပါတယ္
ကၽြန္ေတာ္႐ႈံးခဲ႔ရင္ေတာ႔ ..အေမက
ကၽြန္ေတာ္႔နား႐ြက္ေလးကို သာသာဖြဖြလိမ္ဆြဲလို႔
"ကဲ..ေမာင္ေအာင္ မင္းအေမ႔ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေပြ႔ခ်ီထားႏိုင္သလဲ"
လို႔ ေျပာတတ္တယ္ေနာ္
အခု..ကၽြန္ေတာ္႐ံႈးသြားတဲ႔အခါတိုင္း
နား႐ြက္ကို တံေတြးအဆြတ္ခံေနရတယ္ အေမ

ကၽြန္ေတာ္ကိုက သေႏၶမေကာင္းခဲ႔တာလား အေမရယ္
ဆယ္တန္းေတာင္မေအာင္ေသးတဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က
အိမ္ကေန သံုးႀကိမ္ထြက္ေျပး
သူ႔အေမကို ပူေဆြးေအာင္လုပ္ခဲ႔ဖူးတယ္ဆိုရင္
ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ္႔အသက္ ႏွစ္ဆယ္႔သံုး
အမွားေတြကို ဘယ္လိုပဲ သင္ပုန္းေခ်ခဲ႔ေခ်ခဲ႔
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ သားလိမၼာဆိုတဲ႔ အသံုးအႏႈန္းေအာက္မွာ
ကၽြန္ေတာ႔္အၿပံဳးတစ္ပြင့္ဟာ
နာက်င္သိမ္ငယ္မႈေတြနဲ႔ အဆိပ္သင့္ေနရတုန္းပါအေမ

ေတာင္တန္းေတြ သစ္ပင္ေတြနဲ႔
စိမ္းညိႇဳ႕အုပ္မိုးေနတဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ၿခံေထာင့္တစ္ေနရာ
အိမ္ေျပးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမဟာ အေ၀းကသားအတြက္
တိတ္တိတ္ကေလးမ်က္ရည္က်ေနရတယ္ဆိုတာ
ညီမေလးရဲ႕စာထဲမွာ ပါလာတယ္အေမရဲ႕
ညီမေလးအနားေရာက္လာမွန္းသိေတာ႔
လက္ဖက္ပင္ေတြက ပိုးက်ေနျပန္ၿပီကြယ္ လို႔ဆိုသတဲ႔
အေမရယ္ ..
အေမ႔လက္ဖက္ပင္ေတြက ပိုးက်မေနပါဘူးေလ
အေမ႔ရင္ထဲမွာသာ
ေဟာဒီသားအတြက္ ေလာင္မီးက်ေနရတယ္မဟုတ္လားအေမ

ကၽြန္ေတာ္က
ေတာင္တန္းႀကီးေတြရဲ႕ ဟိုး..တစ္ဖက္မွာ
ကမၻာသစ္႐ွိတယ္လို႔ ထင္တယ္
အေမက ကမၻာသစ္ထဲမွာ
သားအတြက္နာက်င္မႈအသစ္ေတြ႐ွိတယ္လို႔ ျမင္တယ္
ကၽြန္ေတာ္ကထင္လို႔ မိုက္ခဲ႔တယ္
အေမကျမင္လို႔ ႐ိႈက္ရတယ္
အေမ႔႐ိႈက္သံေတြကို အားတင္းသံေတြနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္စြန္႔ထြက္ခြဲခြာခဲ႔တယ္
အခု..ကၽြန္ေတာ္႔အားတင္းသံေတြကို
ကၽြန္ေတာ္႔႐ိႈက္သံေတြက ၀ါးၿမဳိေနၾကၿပီအေမ

ကၽြန္ေတာ္ေ႐ြ႕လ်ားခဲ႔ရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
အက်ဳိးအေပါက္ေတြက အမ်ားႀကီးပဲအေမရဲ႕
ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္႔ယာမွာလိုေတာ႔
စိတ္ေရာကိုယ္ပါ မ၀ံ႔ရဲတာအမွန္ပါအေမ
တံတားတစ္စင္းရဲ႕ အခင္းအက်င္းမွာ
ပဥၥလက္ပန္းကႏုတ္ေတြက မ်ားလြန္းလွေတာ႔
ေျခလွမ္းတိုင္းကို သတိထားၿပီးနင္းေနရတယ္အေမ

အေမနဲ႔ေ၀းေနရတဲ႔ေန႔ေတြဟာ
ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ေဆာင္းညေတြလိုပါပဲ
အလင္းေရာင္ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီဆိုတာနဲ႔
ေႏြးေထြးမႈေတြ ဆိတ္သုန္းရတယ္
ဒီလို ေန႔ညအသေခၤ်ေတြမွာ
ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ကို နယ္ဖတ္ျပဳျပင္ရင္း
အေမ႔ကိုလြမ္းတဲ႔စိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္က်ရပါတယ္အေမ
အသည္းမာတယ္ စိတ္မာတယ္လို႔
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ထင္ထားတဲ႔အိမ္ေျပးေလးတစ္ေယာက္
မ်က္ရည္က်ေနၿပီလို႔ အေမ႔ကို၀န္ခံလိုက္တာဟာ
အေမ႔အိမ္ကိုျပန္လာေတာ႔မဲ႔ သေကၤတစ္ခုေပါ႔အေမရယ္

မနက္ျဖန္ သို႔မဟုတ္ ဘယ္ေသာအခါေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကို ျပန္လာျဖစ္မွာပါအေမ
လက္ဖက္ပင္ေတြ ပိုးထိုးေနတယ္ဆိုၿပီး
အေမ တိတ္တိတ္ေလးမငိုရေတာ႔ပါဘူး
ျငင္းခံုရယ္ေမာ တေသာေသာနဲ႔
ေျမနီလမ္းကေလးရဲ႕ ေဆးေရာင္စံုပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္မွာ
အေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးပါ၀င္ခြင့္ရဦးမွာပါ
ေလာကဓံရဲ႕ ထုေထာင္း႐ိုက္ပုတ္မႈေတြနဲ႔
သန္မာလာၿပီျဖစ္တဲ႔ ေဟာဒီလက္ႏွစ္ဖက္ဟာ
အေမ႔ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေပြ႔ခ်ီထားႏိုင္တယ္ဆိုတာ
အံ႔ၾသတႀကီး သိေစခ်င္လွပါၿပီအေမ။

ညိမ္းညိဳ