အေမ့ကဗ်ာ
ဘ၀မွာဘယ္သူ႔၀ါက်ေနာက္ လုိက္ၿပီး
ဘယ္မွာပုဒ္မခ်ရမလဲ….အေမ။
အေမမသိဘူး
ကၽြန္ေတာ့္ေၿခေထာက္ေတြေလေလ်ာ့
ၿမစ္ထဲမွာ ေရရွိ-မရွိ
ကႏာၱရထဲ ပန္းပြင့္-မပြင့္
ဒီလမ္းကေလးထဲ ဘာကုိစုိက္ပိ်ဳးရမလဲ…အေမ။
အေမ့ယာထဲ ထြန္ေရးပူတယ္
ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာထဲ မုိးေခါင္တယ္
အေမက တံဇဥ္နဲ႔ရိတ္တယ္
ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာနဲ႔ ရိတ္တယ္။
အရိပ္ထဲမွာလည္း
ေခၽြးထြက္တာပဲမဟုတ္လား…အေမ။
အေမ့ေမ်ာ္လင့္ၿခင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိပ္ေဆးတစ္ခြက္လား
တံငါနားနီး တံငါလား
မုဆုိးနားနီး မုဆုိးလား
ကဗ်ာေရးတဲ႔ လက္ကုိေတာ့
ၿဖတ္ပစ္လုိ႔ မရဘူး…အေမ။
တကယ္ေတာ့
ကဗ်ာဆုိတာ အေမ့လက္ထဲမွာ
ေခ်ာ္ထြက္ေနတဲ႔ ပုတီးကုန္းေလးလုိ
လူၿဖစ္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းသေလာက္
ကဗ်ာၿဖစ္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းပါတယ္
၀င္းဆန္းဦး
No comments:
Post a Comment