Saturday, November 24, 2007

သား

မေပါ့မပါး
ခရီးသြားတဲ့
မီးဖြားေတာ့မယ္
မိခင္တစ္ေယာက္ .....
မိခင္က
လျခမ္းသဖြယ္
ကေလးငယ္ကို
သယ္ေဆာင္လွမ္းတက္
ခရီးဆက္ .....
၀မ္းအိမ္အလယ္
ကေလးငယ္လဲ
အခ်င္းကိုသယ္
စလြယ္ကိုသိုင္း
ေတာရိုင္းေျမၾကမ္း
အတူလွမ္း
သားအိမ္ထမ္းရင္း မိခင္နဲ႔ ....။

ၾကည္ေအာင္(ႏွင္းဆီခင္းေပၚကလမင္း)

ကုိယ္တုိင္မေရးတဲ့ပုံတူ


ေမေမ့ပါးျပင္ေပၚ စံပယ္ေတြ ပြင့္တဲ့ေန႔
ေဖေဖ့မ်က္ႏွာေလးကို ေနာက္ဆုံးျမင္လုိက္တယ္။
တိမ္ေတြနဲ႔ အရုပ္ေရးတမ္း ကစားတတ္စအရြယ္
ေဖေဖ့လက္ေဆာင္ ကမၻာငယ္ေလးတစ္ခုအမည္ဟာ
စိမ္းလန္းေသာအိပ္မက္မ်ားတဲ့။
ေမေမ
မီးျပတုိက္ေသလုိ႕ ၀င္စားတဲ့ ေကာင္ကေလးဆုိတာ
က်ေနာ္ေသခ်ာရဲ႕လား
ထပ္တူထြန္းညွိထားလုိက္ပါတယ္။ ၊

ေဇာ္မုိးလြင္

Saturday, November 10, 2007

သားျပန္လာၿပီအေမ

သားက အိမ္ကုိေကာင္းေကာင္းျပန္လာတာပါအေမ
သားျပန္လာတဲ့လမ္းမွာ
အေႏွာင့္အယွက္ အခက္အခဲေတြက
အမ်ားၾကီးပဲ အေမရဲ႕

သစ္ပင္ၾကီးေတြကလည္း
ေကာင္းေကာင္းမေပါက္ၾကဘူး
ေစာင္းေစာင္းႀကီးေတြ ေပါက္လုိ႕

လယ္ကြင္းႀကီးေတြကလည္း
လြမ္းဆြတ္စရာေတြ
ခူးလုိ႕ဆြတ္လုိ႕ မကုန္ေအာင္
သီးပြင့္ေနသလုိပါပဲ အေမရယ္

ေလေတြကလည္း
သားျပန္လာမွာ သိလုိထင္ပါရ႕ဲ
ခါတုိင္းထက္ပုိၿပီး
ရူးရူးႏွမး္ႏွမး္ တုိက္ၾကလုိ႕

သားအတြက္
ခလုတ္တုိက္စရာ
တမင္ခ်ထားၾကေသးတယ္အေမ
ေကာင္းကင္ၾကီးကလည္း
ဒီေန႕က်မွပုိၿပီး
အုံ႕အု႕ံဆုိင္းဆုိင္းညိဳ႕မႈိင္းလုိ႕

လမ္းမွာဖြင့္ေနတဲ့သီခ်င္းကေတာင္
“ေသေအာင္သာ ရြာပါမုိး” တဲ့
အဲဒါ
သားကုိတမင္ေစာင္းဆုိေနတာေပါ့အေမရဲ႕
ျမည္းတေကာင္နဲ႕ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ကို
အျပစ္္ေျပာဖုိ႕ ေစာင့္ေနတဲ့
ပတ္၀န္းက်င္ကလည္းရွိပါေသး

ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာေတာ့
သားကပဲသား
သားကပဲအေဖ
သားကပဲျမည္း
ပုိၿပီးေျပာလုိေကာင္းၾကၿပီေပါ့ အေမ

သားထြက္သြားတုန္းက ၁၉၇၀
(အေမ့အသက္က ၄၇)
ဒီေန႕သားအသက္ ၅၄ႏွစ္ထက္
၇ႏွစ္ ငယ္ေသးတယ္

အဲဒီတုန္းက
သားက ဆံပင္ရွည္နဲ႕
ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႕
“ဂြၽန္လ၏ မုိးေရစက္မ်ား” အသစ္စက္စက္နဲ႕

ပိုက္ဆံေတာ့မပါဘူးအေမ
သားဘူတာရုံမွာအိပ္တယ္
လမ္းေပၚမွာ စာအုပ္ေရာင္းတယ္

အေမ့အိမ္မွာ
တေန႕လက္ဖက္ရည္ ၃ခြက္
စိတ္ေအးလက္ေအး ေသာက္ႏုိင္ခဲ့တဲ့သားဟာ
သူမ်ားတုိက္မွပဲ
လက္ဖက္ရည္ တခြက္ကို အႏုိင္ႏုိင္
ေသာက္ႏုိင္ေတာ့တယ္ အေမ

အဲဒါ
ေႏြဆယ္ခု
မုိးဆယ္ခု
ေဆာင္းဆယ္ခု
ရာသီဥတုအမ်ားၾကီး
အၾကာၾကီးပါအေမ

အျဖစ္အပ်က္ေတြကလည္း
အမ်ားၾကီးပဲအေမ
တဘ၀တည္းနဲ႕
ဘ၀ေပါင္းငါးရာ့ငါးဆယ္
တခါတည္းတင္ဆက္ရတာလားလို႕
သားအသံထြက္ခဲ့ဘူးပါတယ္
ဒါေပမဲ့အားလုံးခ်ဳပ္လုိက္ေတာ့
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕
အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၷ၊
သုံးမ်ဳိးထဲမွာပါပဲအေမ။

ကဲ-အခုသားျပန္လာေတာ့ ၂၀၀၃
(အေမမရွိေတာ့ဘူး
အေမရွိရင္ အသက္၈၀)
သားနဖူးေပၚက ဆံပင္ေတြ
ဘယ္သူယူသြားၾကၿပီလဲ
(မတတ္ႏုိ္င္ဘူး အေမ)
ဗုိက္ပူတာကိုေတာ့
ကုိယ္တုိင္မႀကိဳက္လို႕
၁၉၈၀ေလာက္ကတည္းက
ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေနမိလုိ႕
သိပ္ေတာ့မဆုိးပါဘူး။
သားအခုထိ ႀကိဳက္လုိ႕မရဘဲ
သုံးလုိ႕ပဲေကာင္းတဲ့ ပုိက္္ဆံေတြကိုလည္း
သားေတာ္ေတာ္ရွာတတ္လာပါၿပီ အေမ

အေမ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာေတာ့
ဦးေလးကုိလွေမာင္ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္
မရွိေတာ့ဘူး အေမ

ငယ္သူငယ္ခ်င္း ရဲျမင့္ႀကီးက
ဘူတာမွာ စံပယ္ပန္းေတြ ေရာင္းလုိ႕။

ကမာၻၾကီးကလည္း နည္းပညာ အသစ္အဆန္းေတြနဲ႕
ပုိႀကီးလုိ႕၊ ပုိထြားလုိ႕

မုိးထိတုိ္က္ႀကီးေတြ
မိုးပ်ံလမ္းမႀကီးေတြ
ပုိႀကီးပုိထြားသြားေတာ့
လူသားဘ၀ကလည္း
ပုိၿပီးေသးငယ္
ေသးသိမ္သြားရၿပီေပ့ါ
သားက အဲဒါကို မခံႏုိင္တာပါ အေမ
ကမၻာႀကီးကုိ ခ်ိတ္္ဆက္ထားတဲ့
ကြန္ရက္လမ္းမႀကီးေတြရွည္
လူသားဘ၀ေတြကို
တန္ဖိုးက်ေစတ့ဲ
စေတာ့ရွယ္ယာ ေစ်းႏႈန္းေတြပိုရွည္

ကမၻာႀကီးကို လူသားဘ၀ေတြကုိ
ေန႕စဥ္္ေျခာက္လွန္ေနတဲ့
စစ္ေအး၊ စစ္ပြဲႀကီးေတြ ပုိရွည္
သားေမွ်ာ္လင့္မႈေတြ
ဟုိးတုန္းကထက္ ပုိရွည္
သားဆံပင္ေတြေတာ့
တုိသြားခဲ့ၿပီ အေမ

သားက
ႏုိင္ငံေရးသမား မဟုတ္ပါဘူး အေမ
သားလည္းေပ်ာ္ခ်င္သလုိ
သူမ်ားလည္း ေပ်ာ္ခ်င္မွာပဲလုိ႕
ကိုယ္ခ်င္းစာစိိတ္ေလာက္ပဲ
ထားႏုိင္သူပါ အေမ။

သား-အရက္္္ေတြကို ႀကိဳက္ခ်င္လာတယ္ အေမ
ဒါေပမဲ့
သားမႀကိဳက္ရဲဘူးအေမ
ဆက္ၿပီး၀န္ခံရဦးမွာဘဲ
သူေယာင္မယ္ေလးေတြကုိ
ႀကိဳက္ခ်င္စိတ္ေတြကလည္း
သားတကိုယ္လုံး
ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ေနတာပါ အေမ

ဒါေပမဲ့ ဒါလည္း
သားမေရြးရဲပါဘူးအေမ
က်ေနာ္ေနတဲ့ကမၻာၾကီးကုိခ်စ္တယ္
က်ေနာ္နဲ႕တူတဲ့ လူသားေတြကို ခ်စ္တယ္
ဒါေၾကာင့္ ၀င္ၿပီး မွ်ယူကူထမ္းဖုိ႕ဆုိတာ
ေျပာေတာ့လြယ္တယ္
ေတာ္ေတာ္ခက္တာပဲ အေမ

အံမယ္- ဒါေပမဲ့
မဟုတ္တာေတြ လုပ္ခ်င္ရင္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဖ်က္ဆီးခ်င္ရင္ေတာ့ မခက္ဘူး
လြယ္လုိက္တာအေမေရ..
ဒါေပမဲ့ေလာေလာဆယ္ေတာ့
အခက္အခဲေတြကိုပဲ
သားေရြးခ်ယ္ထားဆဲပါ အေမ
(တခါတေလေတာ့
မေကာင္းမႈ နည္းနည္းေလးေတြကို
လူမသိသူမသိ
သားလုပ္တတ္ပါေသးတယ္
သားမႀကိဳက္တာက
ဒါကို သားကိုယ္တုိင္ သိေနတာကိုပါ။)

ထြက္သြားတာက
ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္သြားၿပီ
အျဖစ္အပ်က္ေတြက
၃ဘီလ်ံ မကေတာ့ဘူး
သားအတြက္ အေမဂုဏ္ယူစရာ ကေတာ့
၃ ခုေလာက္ဘဲ ရွိပါတယ္ အေမ
၁။ ဂြၽန္လ၏မုိးေရမ်ား။
၂။ အရႈံးခ်ည္းပဲျဖစ္ရမယ့္ ႏွစ္ ၃၀ မွာ
ပုိက္ဆံနဲ႕လဲခဲ့ရတဲ့ဘ၀ထဲက
ေငြေၾကးတန္ဖုိး မျဖတ္ႏုိင္တဲ့
သားရဲ႕ သီခ်င္းစာသား တခ်ဳိ႕နဲ႕
ရုပ္ရွင္၊ ခ်စ္သူ ၊ ပင္လယ္
ေနာက္ထပ္ ကဗ်ာ တုိနံ႔န႔ံေလးတခ်ဳိ႕
၃။ ႏွစ္ ၃၀ရ႕ဲ
အလြမး္ေတြ အခ်စ္ေတြ
အားလုံးပါေအာင္
တင္ဆက္ႏုိင္လုိက္တဲ့
သားရဲ႕ “ပင္လယ္စီးျခင္း”
ပန္းခ်ီကား ၂၀။
ကုိယ့္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႕ကိုယ္
ဘ၀ဟာ ေသဆုံးရေလာက္ေအာင္
ပ်က္စီးရခ်ိန္မွာ
အခ်စ္စိတ္နဲ႕ အသက္ရွင္ရျခင္း တန္ဖုိးနည္းနည္းေလးကိုပဲ
သားဂုဏ္ယူမိတာပါ အေမ
အေရအတြက္ နည္းလို႕ေတာ့
ေတာ္ေတာ္ရွက္စရာ ေကာင္းတဲ့သားပါ အေမ။
ဒါေပမဲ့သားကုိဂုဏ္ယူပါ အေမ
သားကို ဂုဏ္မယူပါနဲ႕ (အဆုိးမ်ားအတြက္)
ကမာၻႀကီးကို ဂုဏ္ယူပါ အေမ
ဂုဏ္မယူပါနဲ႕ (သားအတုိင္းပါဘဲ)။

အေမၿမိဳ႕ေလးထဲက
ဆံပင္ရွည္
ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႕
ေထာင့္မက်ဳိးတဲ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ထြက္လာတယ္။

အေမ့ၿမိဳ႕ေလးထဲကို
ဆံပင္တုိ က်ဳိးတိက်ဲတဲ
ပုဆုိးပိုသီ ဖတ္သီနဲ႕
က်န္ရွိိေနေသးတဲ့
အသက္ ၈၈ ႏွစ္ အေဖ့ကို
ကန္ေတာ့စရာ ပစၥည္း ပစၥယေတြနဲ႕
ဒီေလာက္ အေဆာ္အတီးခံထားရတာေတာင္
ေထာင့္မက်ဳိးေသးတဲ့
ငနဲႀကီး တေကာင္ျပန္၀င္လာတယ္။

အေမဆူမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သားသိပါတယ္
သားကဗ်ာကို ခ်စ္လ်က္ပါ အေမ
သားထြက္သြားတုန္းကလည္း
ဒီအတုိင္း
သားျပန္လာေတာ့လည္းဒီအတုိင္း
(ကမၻာႀကီး လွႏိုင္ေနေသးတာ
ကဗ်ာေၾကာင့္လုိ႕
ယုံၾကည္လိုု႔ပါ အေမ)
ဒါကိုေတာ့ သားကုိယ္တုိင္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ အေမ။

အေမေရ..
အေကာင္းေတြေရာ အဆုိးေတြေရာ
ကမၻာႀကီးက ပုိၿပီး
ေျပာင္လက္ တုိးတက္လာတာ အမွန္ပါဘဲ။

အေမ့ကုိ ေကြၽးခ်င္တဲ့
မုန္႕အဆန္းအျပားေတြလည္း
အမ်ားႀကီး ေပၚထြက္လာလ်က္ပါပဲ အေမ။
ဒါေပမဲ့
ၾကက္မၾကီးက
ၾကက္ဥေတြကို ဥလ်က္ပါပဲ။
ႏြားမႀကီးကလည္း
ႏြားကေလးေတြကိုပဲ ေမြးလ်က္ပါပဲ
မေကာင္းတာေတြ႕႐ႈ
ေကာင္းေအာင္လုပ္ရမယ့္ အေျခခံတရားကေတာ့
အေမရွိစဥ္ကအတုိင္း
မေျပာင္းလဲဘူးဆုိတာ
ေျပာခ်င္တာပါ အေမ။
အေမ့ကို တုိင္တည္ၿပီး
သားေရးခ်င္တာေတြ
ေလွ်ာက္ေရးထားတဲ့ ဒီကဗ်ာဟာ
အေမကို မတုိင္တည္လို႕
မျဖစ္ပါဘူး အေမ

ဒါကေတာ့
သားရဲ႕ခြန္အားေတြဟာ
အေမ့ေနာက္ကုိ လုိက္လာဖုိ႕မွာသာ
အတြန္႕အဆုတ္မရွီ
အားေကာင္းေမာင္းသန္ စိတ္ညြတ္ေနခဲ့လုိ႔ပါဘဲ။

သုခမိန္လႈိင္
၅၊ ေအာက္တုိဘာ၊ ၂၀၀၂။

Tuesday, November 6, 2007

အေမ့လင္းယုန္

ေ၀ဒနာႀကိဳးတန္းေပၚမွာ
အေမ့ရဲ႕ ေခြၽးသုတ္ပ၀ါေလး
လွမ္းပစ္တင္လုိက္ေတာ့
ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္မုန္တိုင္းထဲ
သားက ပ်ံသန္းေနဆဲေပါ့။
သားကို သတိရ
သားကို မေတြ႔ရတဲ့အခါ
စာနာတတ္တဲ့ေငြၾကယ္ကေလးေတြက
အေမ့ဆီ . . . .
၀မ္းနည္းေၾကာင္း သ၀ဏ္လႊာေစလိမ့္မယ္။
လက္ရွိဘ၀
အႏိၲမေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အေမတိုက္တဲ့ ေရတစ္ခြက္သာေသာက္ခ်င္ရဲ႕။
ေနာင္ဘ၀၌
လူျဖစ္ခြင့္ရမည္ဆုိပါလွ်င္
ပ်ဴငွာယဥ္ေက်းေသာ ပန္းမ်ား
ပြင့္ေသာ ထုိအင္ၾကင္းေတာစပ္၌
အေမ့ရဲ႕သား ကြၽန္ေတာ္ျပန္ျဖစ္ခ်င္ပါသည္။
ကိုယ့္ကံၾကမၼာကိုယ္ဖြင့္ဆို
ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္တရား
လူပီသစြာ ပြားစည္းမိခဲ့ပါၿပီ။
အုိ...နတ္ေကာင္း၊ နတ္ျမတ္မ်ား
သင္တို႔အား အေတာင္ပံအျဖစ္တပ္ဆင္
ေဟာဒီ ေန၀င္ခ်ိန္မွာ
ငါ့အေမရွိရာ ငါပ်ံသန္းခ်င္ရဲ႕။
ငါ့ရဲ႕ဇာစ္ျမစ္မွာ
“ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္”ကို ငါခ်စ္ခဲ့တယ္
“ေဒါက္တာ ေနာ္မန္ဗက္သြန္း”ကို
ငါခ်စ္ခဲ့တယ္
ငါ့ကိုယ္ငါခ်စ္ခဲ့တယ္
မနက္ျဖန္မွာ
ဒီေန႔မွာ
ေသခ်ာတဲ့ ေသျခင္းနဲ႔
အေမ့အိမ္ဆီျပန္ခဲ့မယ္။
“အခ်စ္”
“ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ”
“ကဗ်ာ”
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အႏွစ္မဲ့ခႏၶာကိုယ္အား
ေကာင္းကင္ဘံု ထုိထိုမွ
တံခါးဖြင့္ႀကိဳဆိုၾကကုန္ေလာ့။
ျမက္တစ္ပင္ႏြမ္းလည္း
ျမက္တစ္ပင္ျပန္လည္စိမ္းလန္းလာမွာပဲ
ေႏြဦးဆိုတာ
အျမဲတမ္းပုန္းေနႏိုင္မတဲ့လား
ႏွင္းဆီနဲ႔
ေလညင္းနဲ႔
အစြန္းအထင္းမရွိတဲ့ ေန၀န္းနီနဲ႔အတူ
လွပတဲ့ မုိးသားအျဖဴေအာက္မွာ
ျပန္လည္ဖူးပြင့္လာရမယ္။
ကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး
ကဗ်ာကိုျမတ္ႏုိးတတ္တဲ့ “အေမ”
မေသပါနဲ႔ဦး အေမရယ္
နံေစာ္ေစာ္ပုပ္အဲ့အဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ
သားကို ပစ္မထားခဲ့ပါနဲ႔။
သခၤါရတရားတို႔ရဲ႕
ၿပိဳကြဲပ်က္စီးျခင္းသေဘာကိုဆင္ျခင္ဖို႔
အေမ့ကို မလြမ္းဖို႔
အေမ့ကို သတိမရဖို႔
ငါ့မွာတရားမရွိႏိုင္ခဲ့ပါ။
အေမျဖစ္တည္ရာ
အဲဒီေလာကတစ္ခုမွာ
မုိးေတြရြာခ်ၿပီဆုိရင္
အဲဒီမုိးစက္ေတြဟာ
ေကာင္းကင္ေပၚက ထုိးဆင္းခ်လာတဲ့
သားရဲ႕အလြမ္းသီခ်င္းေတြပဲေပါ့
မုိးတိမ္ေတြက တစ္ဆင့္
အေမ့ကို ရင္ဖြင့္မယ္
နားေသာတဆင္ပါေမ။
အေမ့အရိပ္မွာ
သားအိပ္စက္ဆဲပါပဲ။
အိမ္ျပန္ေနာက္က်တတ္တဲ့သားကို
အိမ္ေပါက္၀က ဆီးႀကိဳဆဲပါပဲ။
သားရဲ႕ နိစၥဓူ၀ကိစၥထဲ
ထာ၀ရအေမ ရွင္သန္ဆဲပါပဲ။
အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာလႈိင္းဂယက္ေၾကာင့္
သမုဒၵရာေတြ ေသးငယ္ကုန္ၾကတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့
သားဟာ အေမ့ရဲ႕ေခြးေလတစ္ေကာင္ေပါ့။
သားေဟာင္တာကိုၾကည့္
အေမပီတိျဖစ္ခဲ့တယ္။
သားဟာအခုေတာ့
အေမ့ရဲ႕ မ်က္ကြယ္က
အမွန္တရားကို ကိုက္ခ်ီထားတဲ့
. . . . . “လင္းယုန္”။ ။

မိုဃ္းေဇာ္