ခပ္လွမ္းလွမ္းကလွမ္...
ငယ္ငယ္က
ေမေမပံုေအာေပးခဲ႕တဲ႕ ဘဝတစ္ခုဟာ
(တကယ္႕ကုိ)ေနေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းခဲ႕ရဲ႕
အကာအရံမဲ႕ေလာကဟင္းလင္းၿပင္ထဲ
ေမေမ႕ေမွာ္လက္ေတြနဲ႕အုပ္မိုးလို႕ေအးၿမခဲ႕
ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ညွီနံ႕ေတြထဲ
ေမေမ႕သနပ္ခါးနံ႕နဲ႕လန္းဆန္းခဲ႕
အခ်ိန္ေတြအကုန္ၿမန္လိုက္တာေမေမ….။
အေတာင္အလက္စံုလာေလ
ဒါဏ္ရာေတြမ်ားလာေလ
ေလာကဓံကအထုအေထာင္းေကာင္းလို႕
ထုသားေပသားက်လာတဲ႕ဒီခႏၶာမွာ
ဘာကုိမွထူးၿပီးမခံစားခ်င္ေတာ႕တဲအဆံုး
လြမ္းဖ်ားလြမ္းနာက်လို႕
ကေယာင္ကတမ္းစကားကုိဆိုရင္
ေမေမလို႕ေခၚသံကလြဲၿပီး
ဘယ္အသံကမွဒီထက္ပိုၿပီး
တိုးလ်ညင္သာသက္သာလြန္းတာမရွိဘူး
အရင္က
ေလာကၾကီးကုိမေက်နပ္ရင္
ေမေမ႕ကုိတိုင္ေၿပာမယ္
အရာရာကုိစိတ္တုိငး္မက်ရင္
ေမေမ႕ကုိဂဂ်ီဂေဂ်ာင္က်မယ္
အခုအခ်ိန္ေမေမနဲ႕ေဝးေတာ႕
ဘယ္သူ႕ကုိေၿပာရပါ႕မလဲေမေမ…
ၿဖစ္ႏိုင္ရင္ေပါ႕ေမေမ
သဘာဝတရားရဲ႕တန္ၿပန္မႈေတြနဲ႕
ၾကမ္းတမ္းမာေက်ာေနတဲ႕ေမေမ႕ေၿခေထာက္ေတြကုိ
ဆုပ္နယ္ခ်င္တယ္
သနပ္ခါးပါးကြက္က်ားနဲ႕
ေမေမ႕ရဲ႕ပါးကုိတဒဂၤၿဖစ္ၿဖစ္ေမႊးၾကဴခ်င္တယ္
ဆႏၵဟာဆႏၵသက္သက္ေလာက္
အသြားထက္ပါေစသား….
ေမေမေရ
လြမ္းတာလည္းလြမ္းတယ္
လွမ္းတာလည္းလွမ္းတယ္
ေၿခလွမ္းတုိင္းမွယအလြမ္းေတြအၿပည္႕နဲ႕
အိမ္ၿပန္လာခ်င္ရဲ႕
အေဝးၾကီးေဝးခဲ႕ၿပီေမေမ
ဘယ္သူမၿပဳမိမိမႈတဲ႕
အဲဒီလိုထပ္ခါတလဲလဲရြတ္ဆိုေနမိတဲ႕
ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေတြဟာလည္း
ေမေမက်န္းမာေစေၾကာင္းဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းမိတဲ႕
ေဟာဒီႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေတြ……။။။
အမရာ
(ေကာင္းကင္မ်ား၏ အတၳဳပၸတၱိ ၂၀၁၀)
No comments:
Post a Comment