ေမေမ... သားရွာေနတာၾကာလွၿပီ!

(၁၉၉၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းမွာရွိတဲ့ Koblenzၿမိဳ႕ေလးက ေရခဲေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းထားဆဲျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕ေလးမွာရွိတဲ့ မိဘမဲ့ေက်ာင္းက Rhineျမစ္ေဘးမွာ တည္ရွိတာေၾကာင့္ ျမင့္မားတဲ့ေက်ာင္းေဆာင္ကို အေဝးကေန ထီးထီးလွမ္းျမင္ေနရတယ္။

အဲဒီေန႔မနက္က အသက္(၅ဝ)ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ စစၥတာထရီယာတစ္ေယာက္ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ အျပင္ထြက္ဖို႔စီစဥ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတံခါးဝအေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ကေလးငိုသံကို သူၾကားလိုက္မိတယ္။ အသံၾကားရာဖက္ကို သူလွည့္ၾကည့္ေတာ့ တံခါးဝနဲ႔မလွမ္းမကမ္း ၿခံဳပုတ္တစ္ခုမွာ ေရႊေရာင္ဆံပင္နဲ႔ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ စစၥတာက ကေလးကို ေက်ာင္းထဲေခၚယူေမြးစားၿပီး Derbyလို႔ အမည္ေပးခဲ့တယ္။

(၇)ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ Derbyတစ္ေယာက္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကေန က်န္းက်န္းမာမာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ Derbyဟာ စိတ္သေဘာထားေကာင္းေပမယ့္ စိတ္က် ႏြမ္းလ်တတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။

ေနသာတဲ့ေန႔ေတြမွာ စစၥတာေတြက ကေလးေတြေခၚၿပီး ေတာအုပ္အလြန္ ျမစ္ေဘးကျမက္ခင္းျပင္ဆီ သြားေရာက္ ေဆာ့ကစားတတ္ၾကတယ္။ ေတာအုပ္မနီးမေဝးမွာရွိတဲ့ ရြာလူေတြက မိဘမဲ့ကေလးေတြကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး သူတို႔ကေလးကို "အဲဒီကေလးေတြက မိဘအစြန္႔ပစ္ခံထားရတဲ့ ကေလးေတြ... နင္တို႔လည္း မလိမၼာရင္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကို ပို႔ပစ္မယ္" လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။

အဲဒီလိုစကားၾကားတိုင္း Derby အရမ္းဝမ္းနည္းမိတယ္။ စိတ္ထိခိုက္လြန္းၿပီး စစၥတာကို "စစၥတာ... ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြက ဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို မလိုခ်င္တာလဲ? ကြၽန္ေတာ္ကို သူတို႔မခ်စ္လို႔လား?"လို႔ ေမးတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕အသံထဲမွာ သူ႔အသက္နဲ႔မလိုက္တဲ့ ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြပါေနခဲ့တယ္။ သူ႔အေမးကို စစၥတာက တအံ့တၾသနဲ႔ "ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေတြးရသလဲ?"လို႔ဆိုတယ္။

"ကြၽန္ေတာ္တို႔က မိဘေတြစြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ကေလးေတြလို႔ လူေတြေျပာၾကတယ္" ဝမ္းနည္းေၾကကဲြတဲ့အသံနဲ႔ ဒယ္ဘီဆိုတယ္။

"သားရဲ႕ေမေမကို စစၥတာမေတြ႔ဖူးေပမယ့္ သားကို သူခ်စ္တယ္ဆိုတာ စစၥတာယံုတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ့္သားသမီးကို မခ်စ္တဲ့မိခင္ဆိုတာ မရွိဘူး။ သားေမေမ သားကိုစြန္႔ပစ္ခဲ့ရတာက သူ႔မွာအခက္အခဲရွိလို႔၊ အကူအညီမဲ့ခဲ့လို႔ျဖစ္မယ္"

စစၥတာရဲ႕ႏွစ္သိမ့္စကားကို ဒယ္ဘီဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ေတာ့ဘူး။ အဲဒီကစ ဒယ္ဘီ ပုိႀကီးျပင္းခဲ့တယ္လို ထင္ရတယ္။ သူဟာ ျပတင္းေပါက္မွာ အၿမဲရပ္ေနၿပီး Rhineျမစ္ဘက္ကို ေငးေမာၾကည့္ေနတတ္တယ္။ အေမကိုလြမ္းဆြတ္တဲ့ ဒယ္ဘီရဲ႕အလြမ္းေတြက ျမစ္ေရေတြနဲ႔အတူ စီးေမ်ာသြားခဲ့တယ္။

(၂ဝဝ၃)ခုႏွစ္ မိခင္မ်ားေန႔ .... မိခင္မ်ားေန႔ရဲ႕ ေႏြးေထြးၾကည္ႏူးစရာျမင္ကြင္းေတြက အေမကို ပိုေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေစေအာင္ ဒယ္ဘီရဲ႕စိတ္ကို ထိုးဆြခဲ့တယ္။ တီဗီလိုင္းတိုင္းမွာ မိခင္မ်ားေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အစီအစဥ္ေတြ ထုတ္လႊင့္ခဲ့တယ္။ အစီအစဥ္မွာ အေမအတြက္ သားသမီးေတြရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈကို ေဖာ္ညႊန္းျပသခဲ့တယ္။ (၆)ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္က ေခြၽးတလံုးလံုးနဲ႔ အေမကိုျမက္ရိတ္ကူခဲ့တယ္။ အေမက ေဘးကေနၿပီး သားကို မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ ရိုက္ကြက္ေတြျဖစ္တယ္။ ဒါကို ဒယ္ဘီၾကည့္ၿပီး "ကြၽန္ေတာ္လည္း မိဘေတြကို ကူညီခ်င္လိုက္တာ သူတို႔ဘယ္မွာလဲ?" လို႔ စစၥတာကိုေမးခဲ့တယ္။

ဒယ္ဘီရဲ႕အေမးကို စစၥတာျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့သည့္တိုင္ ဒယ္ဘီမိဘရဲ႕သတင္းအစအန ဘာမွမရခဲ့ဘူး။ ဝမ္းနည္းအားငယ္စိတ္နဲ႔ လမ္းမေပၚ ဒယ္ဘီေျပးထြက္ခဲ့မိတယ္။ လမ္းမေပၚမွာ အေမေတြကအမ်ားႀကီး ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဘီအတြက္ အေမတစ္ေယာက္ေတာင္ မပါခဲ့ပါဘူး။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဒယ္ဘီ ခ်ံဳးပဲြခ်ငိုခဲ့မိတယ္။

လအတန္ငယ္အၾကာမွာ အသက္(၉)ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ဒယ္ဘီတစ္ေယာက္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကခြါၿပီး ေက်ာင္းနဲ႔မနီးမေဝးက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါက အတန္းခ်ိန္တစ္ခ်ိန္မွာ ဆရာမက သူတို႔ကို ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပခဲ့တယ္။

"ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက တိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးရွိခဲ့တယ္။ ဘုရင္ႀကီးက Go (ခ်က္ထိုး)ကစားတာကို အရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့ၿပီး ကစားနည္းထီထြင္ခဲ့သူကို ဆုေၾကးေတြခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ထီထြင္ခဲ့သူက သူ႔ကို ဆန္ေစ့အနည္းငယ္ခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ ဘုရင္ထံေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ အဲဒီလူက ဆန္ေစ့ေတြကို ခ်က္ပ်ဥ္ပထမအကြက္မွာ တစ္ေစ့တင္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဒုတိယအကြက္မွာ ဆန္ႏွစ္ေစ့၊ တတိယအကြက္မွာ ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ဆန္ေစ့ေလးေစ့တင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ဆတိုးၿပီး ခ်က္ပ်ဥ္တစ္ခုလံုးကို ဆန္အျပည့္တင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဆန္အေစ့ေပါင္းစြာရခဲ့တယ္။ အဲဒီဆန္ေစ့ေပါင္းေတြက ကမာၻဆန္ေစ့ေပါင္းရဲ႕ ၁ဝဆျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအဆေပါင္းေတြကို သူခ်ီးျမႇင့္ခံခဲ့ရတယ္"

ဆရာမေျပာတဲ့ပံုျပင္ကို နားေထာင္ၿပီး ဒယ္ဘီရဲ႕မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္သြားခဲ့တယ္။ တကယ္လို႔ လူတစ္ေယာက္ကို သူကူညီၿပီး အဲဒီလူကို ေနာက္ထပ္လူ(၁ဝ)ေယာက္ ထပ္ကူညီခိုင္းမယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေမတၱာေတြကုိ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး တစ္ေန႔မွာ ကိုယ့္မိဘပါ အကူအညီခံရမယ္လို႔ ဒယ္ဘီေတြးမိတယ္။ အဲဒီေနာက္ လူတစ္ေယာက္ကိုကူညီၿပီးတိုင္း ေက်းဇူးတင္စကားေျပာခံရခ်ိန္မွာ ဒယ္ဘီက "တစ္ျခားလူ(၁ဝ)ေယာက္ကို ခင္ဗ်ားကူညီတာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္ရာေရာက္တယ္"လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။

အကူအညီခံရသူေတြက ဒယ္ဘီရဲ႕စိတ္ရင္းေစတနာကို ခံစားခဲ့ရသလို ဒယ္ဘီရဲ႕ဒီလိုနည္းနဲ႔ ျဖန္႔ေဝလက္ဆင့္ကမ္းတဲ့ေမတၱာေတြက သူတို႔ရင္ကို ရိုက္ခတ္ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕နည္းအတိုင္း လူ(၁ဝ)ေယာက္ကိုကူညီၿပီး အကူအညီခံရသူတိုင္းကို ေနာက္ထပ္လူ(၁ဝ)ေယာက္စီ ထပ္ကူညီဖို႔ သူတို႔ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေမတၱာစက္ဝိုင္းတစ္ခုက ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ေနရာအႏွံ႔မွာ ျပန္႔ႏွံ႔ခဲ့တယ္။

ဂ်ာမဏီက နာမည္ႀကီး အစီအစဥ္တင္ဆက္သူ Rickကို ကူညီခဲ့မိမယ္လို႔ ဒယ္ဘီ လံုးဝထင္မထားခဲ့မိဘူး။

Rickက အသက္(၅ဝ)အရြယ္ရွိတဲ့ ဂ်ာမဏီတီဗီလိုင္းက အစီအစဥ္တင္ဆက္သူျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ျပည့္ဝတဲ့ စင္ေပၚအေတြ႔အႀကံဳ၊ ဟာသဥာဏ္ေၾကာင့္ ဂ်ာမန္တို႔ႏွစ္သက္တဲ့ တင္ဆက္သူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူဟာနာမည္ႀကီးသူေတြရဲ႕ အျပင္ပန္းဟန္ေဆာင္မႈ၊ ကြယ္ဝွက္မႈေတြကို ထုတ္ေဖာ္ၿပီး သူ႔အစီအစဥ္မွာ တင္ဆက္ခဲ့တယ္။ လူေတြရဲ႕သရုပ္အမွန္ကုိ ျမင္ေပါင္းမ်ားခဲ့လို႔ပဲလား! တီဗီလိုင္းေတြရဲ႕ အၿပိဳင္အဆိုင္နဲ႔ စိတ္ဖိအားေၾကာင့္လား! (၂ဝဝ၃)ခုႏွစ္မွာ Rickတစ္ေယာက္ စိတ္က်ေရာဂါခံစားခဲ့ရၿပီး အလုပ္မွ ခဏရပ္နားခဲ့ရတယ္။ ေအာက္တိုဘာလမွာ Rickဟာ ခြင့္တစ္ႏွစ္ယူၿပီး ကိုယ္လက္လန္းဆန္း ျပန္က်န္းမာလာေအာင္ ခရီးထြက္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ Rickတစ္ေယာက္ ဒယ္ဘီေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လွပတဲ့ Rhineျမစ္အလွက သူ႔ကို ညိႇ႔ငင္ဖမ္းစားထားခဲ့တယ္။ တစ္ညေနေစာင္းမွာ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ Rick လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ တစ္ေနရာအေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ ႏွလံုးေရာဂါေဖာက္ၿပီး အိတ္ထဲက ေဆးမထုတ္ႏိုင္ခင္မွာ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ သူလဲက်သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမစ္ကမ္းနဖူးေပၚ ငါးမွ်ားေနတဲ့ဒယ္ဘီက မူးလဲသြားတဲ့ Rickကိုျမင္ၿပီး ေဆးရံုကိုဖုန္းဆက္ အခ်ိန္မီကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ေရာဂါသက္သာလာတဲ့ Rickက သူ႔ကိုကယ္ခဲ့တဲ့ ဒယ္ဘီလက္ကို ကိုင္ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာတယ္။

"လူေလး... မင္းကို ဘယ္လိုေက်းဇူးဆပ္ရမွန္း မသိဘူးကြာ။ တကယ္လို႔ မင္းေငြလိုရင္ မင္းကိုငါ ေငြေတြအမ်ားႀကီးေပးႏိုင္တယ္"

Rickအေျပာကို ဒယ္ဘီေခါင္းခါၿပီး "တကယ္လို႔ အကူအညီလိုအပ္တဲ့ လူ(၁ဝ)ေယာက္ကို အန္ကယ္ကူညီႏိုင္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေက်းဇူးဆပ္ရာ ေရာက္ပါတယ္" လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

"မင္းတကယ္ ဘာမွမလိုဘူးလား?" Rick အေမးကို ဒယ္ဘီၿပံဳးၿပီး ေခါင္းခါျပလိုက္ျပန္တယ္။

ထူးဆန္းတဲ့ဒယ္ဘီေၾကာင့္ Rick အံ့ၾသသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ကမခြါခင္ ဒယ္ဘီကိုကားနဲ႔ ေက်ာင္းအထိလိုက္ပို႔ၿပီး အဆက္အသြယ္ကို သူခ်န္ခဲ့တယ္။ Rickထြက္ခြါခါနီး ဒယ္ဘီက "လူ(၁ဝ)ေယာက္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္" လို႔ ထပ္မွာျပန္တယ္။ Rickတစ္ေယာက္ ဒယ္ဘီကို ေသခ်ာၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕ စိတ္ရင္းေစတနာေတြက သူ႔ဆီကူးစက္လာခဲ့တာေၾကာင့္ ဒယ္ဘီကို သူတေလးတစား ေခါင္းညိတ္ျပခဲ့တယ္။

ဒီကာလအေတာအတြင္းမွာ Rickဟာ သူ႔ဘဝေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ျပန္ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီေၾကာင့္ သူ႔ဘဝပိုလွပခဲ့တယ္။ ေပးခဲ့တဲ့ဂတိအတိုင္း လူ(၁ဝ)ေယာက္ကို ေစတနာရွိရွိ သူကူညီခဲ့တယ္။ လူေတြကိုကူညီၿပီးတိုင္း သူ႔စိတ္ေတြ လန္းဆန္းတက္ၾကြလာတယ္လို႔ သူခံစားမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူေတြဆီကေန "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းၾကားရခ်ိန္မွာ သူ႔ဘဝ ပိုတန္ဖိုးကိုရွိလာတယ္လို႔ သူခံစားမိခဲ့တယ္။ ႏွစ္ဝက္ေလာက္က်န္ေသးတဲ့ သူ႔ခြင့္ရက္ေတြကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး သူအလုပ္ျပန္ဝင္ခဲ့တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက လူေတြကိုကူညီရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ေျပာင္းလဲလာခဲ့တဲ့ Rickကိုၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသခဲ့ၾကတယ္။

လူေတြကိုေပးလိုက္တဲ့ အကူအညီ(၁ဝ)ခုက Rickကို ထူးဆန္းမႈေတြနဲ႔ ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္။ သူရဲ႕စိတ္က်ေရာဂါလည္း တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္ကင္းလာခဲ့တယ္။ (၂ဝဝ၃)ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ(၁)ရက္ေန႔ညမွာ Rickရဲ႕ အစီအစဥ္ကိုစလႊင့္ခဲ့တယ္။ Rickတစ္ေယာက္ ကင္မရာေရွ႕မွာရပ္ၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို သူႀကံဳေတြ႔ခဲ့တာေတြ ေျပာျပေနခဲ့တယ္။

"အရင္တုန္းက တျခားလူေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္အမ်ားႀကီးေျပာခဲ့တယ္။ ဒီညမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါမယ္....... "

Rickဟာ မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေကာင္း(၁ဝ)ခုကို နာရီဝက္အတြင္းမွာ ေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ Rickဟာ ဆို႔နင့္တဲ့အသံနဲ႔ "ဒါေတြဟာ တကယ္ဆိုတာ မယံုတဲ့လူေတြလည္းရွိၾကမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေမတၱာ၊ ေစတနာေတြကို တစ္ဘက္သားအတြက္ ေပးဆပ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ရလာတဲ့အေပ်ာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ္တစ္ကိုယ္လံုးထဲ လွည့္ပတ္စီးဆင္းေစခဲ့တယ္။ လူဆယ္ေယာက္ကို ကူညီတာနဲ႔ သင့္ဘဝက ထူးဆန္းအံ့ၾသမႈေတြနဲ႔ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲလာႏိုင္ပါတယ္" လို႔ေျပာခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ Rickရဲ႕အစီအစဥ္က ဂ်ာမဏီတစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ျပန္႔ႏွံ႔သြားခဲ့ၿပီး လူေတြရဲ႕စိတ္ကို ကိုင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ လူတခ်ဳိ႕က Rickဆီဖုန္းဆက္ၿပီး လူဆယ္ေယာက္ကိုကူညီၿပီး လုပ္ရပ္ေကာင္းဆယ္ခုကို သူတို႔လုပ္ဖို႔ သေဘာတူေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕က သူ႔အစီအစဥ္မွာ ဒယ္ဘီကိုေခၚခဲ့ဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ စိတ္ေစတနာေကာင္းတဲ့ ဒယ္ဘီကို သူတို႔ေတြ႔ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။

(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလမွာ ဒယ္ဘီကို Rickရဲ႕ အစီအစဥ္မွာ ဖိတ္ေခၚခဲ့တယ္။ ပရိသတ္ေတြက ဒယ္ဘီကို တအံ့တၾသနဲ႔ "မင္းမွာ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလိုအေတြးေတြရွိခဲ့တာလဲ"လို႔ ေမးေတာ့ ဒယ္ဘီက မ်က္ႏွာနီေလးနဲ႔ ႏုတ္ခမ္းကိုတစ္ခ်က္ကိုက္ၿပီး သူ႔အေတြးေတြကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ ကေလးငယ္တစ္ဦးမွာ မိခင္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ ဒီေလာက္နက္နဲလိမ့္မယ္လို႔ လူေတြမထင္ခဲ့ၾကဘူး။ တခ်ဳိ႕လူႀကီးပိုင္းအရြယ္ေတြက တစ္ေန႔ကုန္တစ္ေန႔ခမ္း အလုပ္ေတြရႈပ္ၿပီး ကိုယ့္မိခင္ကို ေမ့ထားတတ္ၾကတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕အေတြးေတြက လူေတြရဲ႕အႏူးညံ့ဆံုး၊ အေပ်ာ့ေပ်ာင္းဆံုး စိတ္တစ္ေနရာကို ကုိင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ပရိသတ္အမ်ားရဲ႕မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ ေဝသီခဲ့ရတယ္။

Rickက ပိန္လွီလွတဲ့ ဒယ္ဘီရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို တင္းတင္းေပြ႔ဖက္ၿပီး "မင္းအေမေတာ့ မင္းကိုအရမ္းခ်စ္မွာပဲ၊ မင္းအေမကို မင္းတစ္ေန႔ေတြ႔မွာပါ" လို႔ အားေပးစကားဆိုခဲ့တယ္။

ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံတစ္ခုလံုးကို "လုပ္ရပ္ေကာင္း(၁ဝ)ခု"ဆိုတဲ့လိႈင္းတစ္ခု ရိုက္ခတ္သြားခဲ့တယ္။ အရင္က ခက္ထန္တဲ့လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာင္ ေႏြးေထြးတဲ့အၿပံဳးေတြ ေတြ႔ျမင္ၾကၿပီျဖစ္တယ္။ လူေတြက သူတို႔ကူညီခ့ဲတဲ့လူေတြမွာ ဒယ္ဘီမိခင္ပါဝင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။

ဒယ္ဘီရဲ႕ရုပ္ပံုနဲ႔အသံကို ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံရဲ႕ လမ္းတိုင္းမွာေတြ႔ျမင္ရတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕ပံုျပင္ကို လူတိုင္းေျပာစမွတ္ျပဳခဲ့ၾကတယ္။ တီဗီလိုင္းေတြကလည္း ဒယ္ဘီမိခင္ရွာပံုေတာ္မွာ ကူညီခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဘီမိခင္က လူထင္ထြက္မျပခဲ့ပါဘူး။

(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းတဲ့ ဒယ္ဘီအေပၚ အေၾကာင္းမလွတဲ့ ကံတရားတစ္ခုက်ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီေနတဲ့ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားအမ်ားဟာ ဆင္းရဲတဲ့မိသားစု၊ ပတ္ဝန္းက်င္က ႀကီးျပင္းလာသူေတြျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဒုစရိုက္အဖဲြ႔ေတြထဲ ပါဝင္ခဲ့သူေတြျဖစ္တယ္။ ဒယ္ဘီကိုလူသိမ်ားလာၿပီးေနာက္ ဒယ္ဘီမွာ ေငြေၾကးေတြရွိလာႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ၿပီး ဒယ္ဘီကို သူတို႔ရဲ႕ပစ္မွတ္အျဖစ္ထားခဲ့တယ္။

(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၁၆)ရက္ေန႔ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အျပန္လမ္းမွာ ဒယ္ဘီကို ေက်ာင္းသားဆိုးတခ်ဳိ႕ ဝိုင္းလုယွက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒယ္ဘီကိုယ္ေပၚမွာ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ေငြကိုမေတြ႔ေတာ့ ေဒါသႀကီးတဲ့ လူငယ္ေတြက ဒယ္ဘီကို ဓားနဲ႔ထိုးခဲ့ၾကတယ္။

ဒယ္ဘီရဲ႕ဗိုက္နဲ႔ ႏွလံုးအိမ္မွာ ဓားထိုးတြင္းခံရၿပီး အႀကီးအက်ယ္ဒဏ္ရာရခဲ့တယ္။ ေသြးအိုင္ထဲမွာ ၂နာရီေက်ာ္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့ရတဲ့ ဒယ္ဘီကို ကင္းလွည့္ယာဥ္ေတြ႔မွ ေဆးရံုကိုပို႔ခဲ့ရတယ္။ ေမ့ေျမာေနတဲ့ ဒယ္ဘီဆီကေန "ေမေမ... ေမေမ..."ဆိုတဲ့ ညည္းသံကို လူေတြၾကားခဲ့ရတယ္။

တီဗီလိုင္းေတြက ဒယ္ဘီရဲ႕အေျခအေနကို ၂၄နာရီလံုး ထုတ္လႊင့္ခဲ့တယ္။ ဒယ္ဘီကို ဂရုစိုက္စိုးရိမ္ၾကသူေတြက ဒယ္ဘီက်န္းမာဖို႔ ဆုေတာင္းၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြစုၿပီး အလက္ဆႏၵားရင္ျပင္မွာ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး အသဲပံုျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ပါးစပ္မွာလည္း "ေမေမ... ေမေမ..." လို႔ ရြတ္ေအာ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ရြတ္ေအာ္သံကိုၾကားတဲ့ လူေတြက မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ ဒီ"အသဲပံု" ထဲပါဝင္လာၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လူေတြတေျဖးေျဖး မ်ားျပားလာခဲ့ၿပီး အသဲပံုလည္း တေျဖးေျဖးႀကီးမားလာခဲ့တယ္။

လူေတြကို ပိုထိခိုက္ဝမ္းနည္းေစခဲ့တာက ဒယ္ဘီဓားထိုးခံရၿပီး နာရီပိုင္းေနာက္မွာ အမ်ဳိးသမီးရာေပါင္းမ်ားစြာက တီဗီလိုင္းဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး သူတို႔ဟာ ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ဖို႔ သေဘာတူေၾကာင္းေျပာခဲ့တယ္။ Rita က Munichတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ ရီတာက ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္နဲ႔ "ဒယ္ဘီဆိုတဲ့ လူလိမၼာေလးရဲ႕ မိခင္လုပ္ရမွာ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္"လို႔ဆိုတယ္။

အသက္(၃၅)ႏွစ္ရွိတဲ့ Talinaက ဖုန္းအႀကိမ္ႀကိမ္ဆက္ၿပီး "ကြၽန္မက မိခင္မဲ့ကေလးတစ္ဦးပါ။ အေမရဲ႕ေမတၱာကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကြၽန္မေတာင့္တခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒယ္ဘီရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကြၽန္မနားလည္ႏိုင္ပါတယ္" လို႔ဆိုခဲ့တယ္။

Koblenzၿမိဳ႕က Judyဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြမွာ သူ႔သားေလးေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရၿပီး သားေလးကိုရွာေဖြေနဆဲသူက "ကြၽန္မသားေလးသာ ဒယ္ဘီလိုမ်ဳိး အေမကိုလြမ္းဆြတ္ေနခဲ့ရင္ ကြၽန္မအရမ္းေပ်ာ္မိမွာပဲ၊ ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္ျဖစ္ဖို႔ ကြၽန္မေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒယ္ဘီကို မိခင္ေမတၱာအစစ္အမွန္နဲ႔ ကြၽန္မတစ္သက္လံုးခ်စ္ပါ့မယ္" လို႔ဆိုတယ္။

ေထာင္ေသာင္းမကတဲ့ ဖုန္းေတြမွာ မိခင္အမ်ားက သူတို႔ရဲ႕စစ္မွန္တဲ့အတြင္းစိတ္နဲ႔ "ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္"လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဘီမွာ မိခင္တစ္ဦးပဲရွိႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကိုပဲေရြးၿပီး ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္အျဖစ္ ဒယ္ဘီကိုျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေစခဲ့တယ္။ အေရးႀကီးဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လူအမ်ားစိစစ္ေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ဒယ္ဘီနဲ႔တစ္ၿမိဳ႕ထဲေနတဲ့ Judyကို ဒယ္ဘီရဲ႕မိခင္အျဖစ္ သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။

(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၁၇)ရက္ေန႔မနက္ပိုင္းမွာ ေမ့ေျမာေနရာက ဒယ္ဘီႏိုးလာခဲ့တယ္။ မ်က္လံုးကိုဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ Lily ပန္းတစ္စည္းကိုင္ထားတဲ့ Judyကို ကုတင္ေဘးမွာ ရပ္ေနတာေတြ႔လိုက္တယ္။ Judyက ဒယ္ဘီရဲ႕လက္ကိုကိုင္ၿပီး "ဒယ္ဘီ... ေမေမ.. ေမေမဒီမွာပါ" လို႔ဆိုတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ကို ေတြ႔သလိုမ်ဳိး ဒယ္ဘီမ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္လာခဲ့တယ္။ အံ့ၾသသြားတဲ့ပံုစံနဲ႔ "တကယ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အေမလားဟင္!" လို႔ေမးတယ္။

မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ Judyေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ အခန္းထဲမွာရွိတဲ့လူေတြကလည္း ဒယ္ဘီကို ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း အၿပံဳးနဲ႔ေခါင္းညိတ္ျပၾကတယ္။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းက ဒယ္ဘီပါးျပင္ေပၚ စီးက်လာခဲ့တယ္။

"ေမေမ... သားရွာေနတာၾကာလွၿပီေမေမ.. သားကို ထပ္ခဲြမသြားပါနဲ႔ေနာ္ ေမေမ.. ထပ္ခဲြမသြားပါနဲ႔ေတာ့"

"စိတ္ခ်ပါသားရယ္.. သားကို ေမေမ ဘယ္ေတာ့မွ ခဲြမသြားေတာ့ပါဘူး"

Judy ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ရႈိက္ႀကီးတငင္နဲ႔ေျပာတယ္။ ဒယ္ဘီရဲ႕ျဖဴေရာ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးေတြ ဖူးပြင့္သြားခဲ့တယ္။ စကားေတြအမ်ားႀကီး သူထပ္ေျပာခ်င္ေပမယ့္ သူမွာေျပာဖို႔ အင္အားမရွိခဲ့ဘူး။

အဲဒီေန႔က ဒယ္ဘီရဲ႕ လူ႔ဘဝေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္တယ္။ Judyရဲ႕လက္ကို လြတ္ထြက္သြားမွာစိုးတဲ့အလား သူတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားမိတယ္။ အေမ့မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ဖို႔ သူမ်က္လံုးေတြ တစ္ခ်က္မွမမွိတ္ခဲ့ဘူး။ အခန္းထဲမွာရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြ မေျခာက္ခမ္းခဲ့ဘူး။

(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၈ရက္ေန႔ မနက္၂နာရီမွာ ဒယ္ဘီတစ္ေယာက္ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး လူ႔ဘဝထဲကေန ထာဝရထြက္ခြါသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ Judy လက္ကို သူတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားဆဲပါပဲ.....

မူရင္း-- http://www.duwenzhang.com

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။