အေမ့လင္းယုန္

ေ၀ဒနာႀကိဳးတန္းေပၚမွာ
အေမ့ရဲ႕ ေခြၽးသုတ္ပ၀ါေလး
လွမ္းပစ္တင္လုိက္ေတာ့
ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္မုန္တိုင္းထဲ
သားက ပ်ံသန္းေနဆဲေပါ့။
သားကို သတိရ
သားကို မေတြ႔ရတဲ့အခါ
စာနာတတ္တဲ့ေငြၾကယ္ကေလးေတြက
အေမ့ဆီ . . . .
၀မ္းနည္းေၾကာင္း သ၀ဏ္လႊာေစလိမ့္မယ္။
လက္ရွိဘ၀
အႏိၲမေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အေမတိုက္တဲ့ ေရတစ္ခြက္သာေသာက္ခ်င္ရဲ႕။
ေနာင္ဘ၀၌
လူျဖစ္ခြင့္ရမည္ဆုိပါလွ်င္
ပ်ဴငွာယဥ္ေက်းေသာ ပန္းမ်ား
ပြင့္ေသာ ထုိအင္ၾကင္းေတာစပ္၌
အေမ့ရဲ႕သား ကြၽန္ေတာ္ျပန္ျဖစ္ခ်င္ပါသည္။
ကိုယ့္ကံၾကမၼာကိုယ္ဖြင့္ဆို
ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္တရား
လူပီသစြာ ပြားစည္းမိခဲ့ပါၿပီ။
အုိ...နတ္ေကာင္း၊ နတ္ျမတ္မ်ား
သင္တို႔အား အေတာင္ပံအျဖစ္တပ္ဆင္
ေဟာဒီ ေန၀င္ခ်ိန္မွာ
ငါ့အေမရွိရာ ငါပ်ံသန္းခ်င္ရဲ႕။
ငါ့ရဲ႕ဇာစ္ျမစ္မွာ
“ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္”ကို ငါခ်စ္ခဲ့တယ္
“ေဒါက္တာ ေနာ္မန္ဗက္သြန္း”ကို
ငါခ်စ္ခဲ့တယ္
ငါ့ကိုယ္ငါခ်စ္ခဲ့တယ္
မနက္ျဖန္မွာ
ဒီေန႔မွာ
ေသခ်ာတဲ့ ေသျခင္းနဲ႔
အေမ့အိမ္ဆီျပန္ခဲ့မယ္။
“အခ်စ္”
“ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ”
“ကဗ်ာ”
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အႏွစ္မဲ့ခႏၶာကိုယ္အား
ေကာင္းကင္ဘံု ထုိထိုမွ
တံခါးဖြင့္ႀကိဳဆိုၾကကုန္ေလာ့။
ျမက္တစ္ပင္ႏြမ္းလည္း
ျမက္တစ္ပင္ျပန္လည္စိမ္းလန္းလာမွာပဲ
ေႏြဦးဆိုတာ
အျမဲတမ္းပုန္းေနႏိုင္မတဲ့လား
ႏွင္းဆီနဲ႔
ေလညင္းနဲ႔
အစြန္းအထင္းမရွိတဲ့ ေန၀န္းနီနဲ႔အတူ
လွပတဲ့ မုိးသားအျဖဴေအာက္မွာ
ျပန္လည္ဖူးပြင့္လာရမယ္။
ကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး
ကဗ်ာကိုျမတ္ႏုိးတတ္တဲ့ “အေမ”
မေသပါနဲ႔ဦး အေမရယ္
နံေစာ္ေစာ္ပုပ္အဲ့အဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ
သားကို ပစ္မထားခဲ့ပါနဲ႔။
သခၤါရတရားတို႔ရဲ႕
ၿပိဳကြဲပ်က္စီးျခင္းသေဘာကိုဆင္ျခင္ဖို႔
အေမ့ကို မလြမ္းဖို႔
အေမ့ကို သတိမရဖို႔
ငါ့မွာတရားမရွိႏိုင္ခဲ့ပါ။
အေမျဖစ္တည္ရာ
အဲဒီေလာကတစ္ခုမွာ
မုိးေတြရြာခ်ၿပီဆုိရင္
အဲဒီမုိးစက္ေတြဟာ
ေကာင္းကင္ေပၚက ထုိးဆင္းခ်လာတဲ့
သားရဲ႕အလြမ္းသီခ်င္းေတြပဲေပါ့
မုိးတိမ္ေတြက တစ္ဆင့္
အေမ့ကို ရင္ဖြင့္မယ္
နားေသာတဆင္ပါေမ။
အေမ့အရိပ္မွာ
သားအိပ္စက္ဆဲပါပဲ။
အိမ္ျပန္ေနာက္က်တတ္တဲ့သားကို
အိမ္ေပါက္၀က ဆီးႀကိဳဆဲပါပဲ။
သားရဲ႕ နိစၥဓူ၀ကိစၥထဲ
ထာ၀ရအေမ ရွင္သန္ဆဲပါပဲ။
အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာလႈိင္းဂယက္ေၾကာင့္
သမုဒၵရာေတြ ေသးငယ္ကုန္ၾကတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့
သားဟာ အေမ့ရဲ႕ေခြးေလတစ္ေကာင္ေပါ့။
သားေဟာင္တာကိုၾကည့္
အေမပီတိျဖစ္ခဲ့တယ္။
သားဟာအခုေတာ့
အေမ့ရဲ႕ မ်က္ကြယ္က
အမွန္တရားကို ကိုက္ခ်ီထားတဲ့
. . . . . “လင္းယုန္”။ ။

မိုဃ္းေဇာ္