ေနာက္ဆုံးမိနစ္
ဘ၀က အၿမဲတမ္းအခ်ိတ္အဆက္လြဲတယ္
အေမရယ္...
အေ၀းေၿပးလမ္းမေပၚတက္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္ေနာက္က်မွန္းသိတဲ့အခ်ိန္
ႏွစ္ကာလေတြက တ၀ီ၀ီၿဖတ္သန္းသြားၿပီ
ယုံယုံၾကည္ၾကည္ စူးနစ္ခဲ့သမွ်
နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းနာက်င္ခဲ့ရတယ္
စာေရးဆရာရွစ္ႏွစ္သား
ဘေလာ့ဂါသုံးႏွစ္သား
အေမ့အတြက္ေတာ့
လက္ေၾကာမတင္းတဲ့ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္သားၾကီးေပါ့
မေအာင္မၿမင္မခ်င္း အေမ့အိမ္မၿပန္ဘူး
မာနေတြတင္းခံခဲ့သမွ်
အေမ့ဆီၿပန္မေရာက္တာပဲ အဖတ္တင္ခဲ့တယ္
ၿမဳိၾကီးေတြ မလြယ္ေပါက္ကေန
ေခြးတုိး၀က္၀င္ရွင္သန္ေနရတဲ့ေကာင္
ေနာက္ေက်ာမွာ ေလွာင္ရယ္သံေတြပဲ
ပဲ့တင္ၿပန္လာတယ္...
အိပ္မက္ေတြ အတည္တက်မက္ဖုိ႔
ကၽြန္ေတာ့္ ညေရးညတာေတြခက္ေနတုန္း
အခန္းလြတ္ေတြထဲ
တိတ္တိတ္ပုန္းေၾကကြဲဖူးပါရဲ႕
ေနာက္ဆုံးမိနစ္မေရာက္ခင္
ေအးစက္နာက်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္၀တ္ရုံကုိခၽြတ္လုိ႔
အေမ့ဆီမွာ
သန္႔သန္႔စင္စင္ လူၿပန္ၿဖစ္ခ်င္ပါေသးတယ္... အေမ။
No comments:
Post a Comment