ႏုိ၀င္ဘာေရာက္ၿပီ ေမေမ
ဒီကေန႔ဟာ က်ေနာ္ဆိုတဲ့ေကာင္တစ္ေယာက္ ေျခေထာက္ေပါက္ခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုရဲ႕စည္းအျပင္ကို ေျခတစ္လွမ္းကၽြံမိတဲ့ေန႔ေပါ့။ ဟိုး. . . ခပ္လွမ္းလွမ္းက လြမ္းေနမယ့္အေမ့ကို ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ဦးခ်ပါရေစ။
ႏိုဝင္ဘာေရာက္ၿပီ ေမေမ
တစ္ခုခုမ်ားမွားေနသလားဆိုေတာ့
တစ္ခုခုမကဘူး မွားေနတယ္ေမေမ
ဒါနဲ႔ပဲ . . .
ဟိမဝႏၱာကို
ဖိနပ္မပါပဲ တက္လာခဲ့တယ္။
ေမေမေရ. . .
လမ္းေလွ်ာက္ေကာင္းတဲ့လူမိုက္
ခုေတာ့ ခလုပ္တိုက္ၿပီ။
“သားေရ. . . ေလွမထြက္ခင္ ေရကူးတတ္ေအာင္ သင္ထား”တဲ့
ဟုတ္တယ္ေမေမရယ္
တက္မပါပဲ
ပင္လယ္ကိုေလွာ္ဖို႔ႀကိဳးစားတာ
သား. . . မွားတယ္။
ဒီေဆာင္းကလည္း
အေဟာင္းႀကီးပါေမေမရယ္
ဘာလို႔ေစာင္အသစ္ေတြၿခံဳမလဲ
အေႏြြးထည္အေဟာင္းေလးလည္း ေႏြးပါတယ္။
ေမေမခဏခဏေျပာတယ္
“ခုလိုႏိုဝင္ဘာမ်ိဳးေပါ့”တဲ့
ေမေမ့အတြက္ေတာ့ ႏိုဝင္ဘာတိုင္းဟာ
တူေနမွာေပါ့
တကယ္ေတာ့. . .
ခုႏိုဝင္ဘာက အဲဒီတုန္းကလို
မေအးေတာ့ဘူးဗ်။
ခုဆို ႏိုဝင္ဘာကိုေရာက္ၿပီေလ
ဒီတစ္ႏွစ္လည္း
ကုန္းထိပ္ကဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြက္
ေမေမဆြမ္းတစ္ခ်ိဳင့္ခ်က္ေတာ့မယ္ဆိုတာ
သားသိပါတယ္။
သားမွတ္မိေသးတယ္ေမေမရာ
ငယ္ငယ္တုန္းကေလ
ေမေမက ေျမျပင္ေပၚၾကယ္ပံုေရးျပေတာ့
သားကမိုးေပၚမွလက္ညွိဳးထိုးျပခဲ့တာ
အဲဒီၾကယ္ကေလးကေတာ့
မိုးေပၚမွာခုလင္းေနၿပီ
သားကေတာ့
ေျမျပင္ကိုငံု႔ၾကည့္ေနတုန္းပဲ ေမေမ ။ ။
ရုိးရာ
